مدیریت حوزه علمیه خواهران استان بوشهر

محمد رضا تورجی زاده بسیار به زیارت امام رضا علاقه داشت. هر بار که فرصتی پیش می آمد به زیارت غریب الغربا می شتافت.
در زیارت هم اخلاق خاصی داشت که برگرفته از آداب زیارت بود. معمولا قدم ها را آهسته بر می داشت. در طی مسیر با کسی حرف نمی زد. با تمام وجود متوجه مولایش بود.
وقتی وارد می شد، یکباره به کنار ضریح نمی رفت. روز های اول را در صحن گوهرشاد می ماند و از همان جا زیارت می خواند. معمولا روزهای آخر به کنار ضریح می رفت و…

ادامه »

وقتی دل سودایی میرفت به بستانها – بی خویشتنم کردی، بوی گل و ریحانها
گه نعره زدی بلبل، گه جامه دریدی گل – تا یاد تو افتادم، از یاد برفت آنها
ای مهر تو در دلها، وی مهر تو بر لبها – وی شور تو در سرها، وی سر تو در جانها
تا عهد تودربستم، عهد همه بشکستم – بعد از تو روا باشد، نقض همه پیمانها

ادامه »

ابو جعفر، محمد بن عثمان بن سعید عمری دومین نایب از نواب خاصه است که بعد از مرگ پدرش عثمان بن سعید در سال ۲۵۷ ه.ق. به نیابت امام دوازدهم شیعیان منصوب شد. وی این «منصب» را به مدت ۴۸ سال و تا زمان مرگ در بغداد به سال ۳۰۴ یا ۳۰۵ ه.ق عهده‌دار بود.[1]

ادامه »

بسم الله الرحمن الرحيم

ارحم الراحمين،رب العالمين،و صلى الله على محمد و آله الطاهرين و سلم.
انا لله و انا اليه راجعون. هذا ما وعدنا الله و رسوله و صدق الله و رسوله. اللهم زدنا ايمانا و ارحمنا. اشهد ان لا اله الا الله وحده لا شريك له و ان محمداً عبده و رسوله. ارسله بالهدى و دين الحق ،و ان الصديقه الطاهره فاطمه الزهراء، سيدة‌النساءالعالمين،

ادامه »

علامه شهيد، آيت الله سيد محمد باقر صدر، يکي از بزرگترين انديشمندان مسلمان _ و به تعبير امام خميني: «مغز متفکر اسلامي» _ در تاريخ اسلامي به ويژه در قرن چهاردهم هجري است.
سيد محمد باقر صدر در تاريخ 25 ذيقعده 1353 در شهر مقدس کاظمين ديده به جهان گشود. و دومين فرزند خانواده بود. پدرانش همه از عالمان دين بودند. پدرش سيد حيدر در جواني فوت کرد، پدر بزرگش آيت الله العظمي سيد اسماعيل صدر که يکي از مراجع بزرگ تقليد شيعه در نيمه اول قرن چهارده اسلامي بود در سال 1338 ق. وفات کرد. و ديگر اجدادش که شاخه هايي سرسبز و پربار از شجره پربرکت «خاندان صدر» و از تبار غيرتمند و پاک امام کاظم (ع) بوده اند و در سرزمين ايران، لبنان وعراق از پاسداران فرهنگ و انديشه و دانش و دين بشمار مي رفته اند.

ادامه »

ابو اسحاق، مختار بن ابي عبيد ملقب به كيسان، در سال اول هجري به دنيا آمد،[1] وي از طايفه «ثقيف» از اعراب طائف بود كه در ميان اعراب معروف به شجاعت، سلحشوري، سخاوت و جوانمردي بودند.[2] مختار از دوران كودكي، داراي عقل و هوش سرشار و فردي حاضر جواب، زيرك و بلند همت بود و در سختي‌هاي زندگي و كوران حوادث، هميشه سربلند بود.[3] سيزده سال بيشتر نداشت كه همراه پدرش در جنگ با ايرانيان «قسّ الطائف»، شركت نمود.[4]

ادامه »

سيد مصطفي در آذر 1309 شمسي، در قم متولد شد. و تحصيلات ابتدايي رادر مدرسه هاي «باقريه» و «سنايي» به پايان رساند. سپس، به تحصيل علوم اسلامي پرداخت و در سال 1330، سطح را به پايان رسانيد و در درس خارج امام قدس سره و آيت الله بروجردي قدس سره حضور يافت و ديري نپاييد كه به درجه ي اجتهاد رسيد و از تقليد بي نياز شد. از ديگر اساتيد او در علوم اسلامي، علاّمه طباطبايي، آيات عظام داماد، شيخ مرتضي حائري، سيد محمد باقر سلطاني، شهيد صدوقي، حاج شيخ محمد جواد قزويني و سيد ابوالحسن قزويني هستند.

شهادت

آيت الله سيد مصطفي خميني، در نيمه ي شب يكشنبه اول آبان 1356، به شكل مرموزانه اي به شهادت رسيد.

نگاهی به خانواده شهید سید مصطفی خمینی

ادامه »

شعری از مرحوم علامه شیخ محمد حسین اصفهانی (معروف به علامه كمپانی) درباره حضرت زهرا(س)

یكی از مفاخر بزرگ جهان تشیع و اسلام ، فقیه وفیلسوف برجسته ، مرحوم علامه شیخ محمد حسین اصفهانی (معروف به علامه كمپانی) قدس سره است . وی مرجع تقلید بسیاری از مردم زمان خود بود.

ادامه »

زندگی نامه آیت الله اشرفی اصفهانی

آیت الله اشرفی اصفهانی در سال 1281 ش در خمینی شهر اصفهان در خانواده ای روحانی متولد شد . شهید اشرفی تحصیلات ابتدایی مقدماتی را در خمینی شهر گذرانده و در سن 12 سالگی جهت ادامه تحصیل راهی اصفهان شد و طی حدود ده سال از محضر علمایی چون آیت الله سید مهدی درچه ای ، آیت الله سید محمد نجف آبادی، مرحوم فشاركی مرحوم مدرس استفاده كردند.
ایشان دوران طلبگی خود را با نهایت عسرت و مشقت اقتصادی گذراند و در مدتی كه در حوزه اصفهان بودند هر هفته فاصله میان اصفهان تا خمینی شهر را كه دوازده كیلومتر بود طی می كردند خود می فرمود: دوشنبه خواركم تمام می شد سه شنبه دو ریال پولم را خرج می¬كردم، چهارشنبه كه آخرین روز تحصیل بود بدون پول و غذا می گذراندم .
ایشان در توصیف شرایط تحصیلاتش در اصفهان می گوید:
در زمانی در حجره¬ای با سه نفر دیگر در مدرسه نوریه اصفهان زندگی می¬كردیم . بسیاری از روزها نه چای داشتیم نه نفت و نه قند. برای مطالعه در شب از نور چراغ نفتی توالتهای مدرسه استفاده می كردم. در روزهای جمعه به یكی از مساجد دور افتاده اصفهان می¬رفتم و از صبح تا عصر درآن¬مسجد درس های یك هفته را دوره می كردم در مدت دوازده ساعتی كه آنجا مطالعه می كردم غذای من فقط مقداری دانه ذرت برشته بود.

ادامه »

شیخ بهاء الدین ، محمدبن حسین عاملی معروف به شیخ بهایی دانشمند بنام دوره صفویه است. اصل وی از جبل عامل شام بود. بهاء الدین محمد ده ساله بود که پدرش عزالدین حسین عاملی از بزرگان علمای شام بسوی ایران رهسپار گردید و چون به قزوین رسیدند و آن شهر را مرکز دانشمندان شیعه یافتند، در آن سکنی گزیدند و بهاءالدین به شاگردی پدر و دیگر دانشمندان آن عصر مشغول گردید.
مرگ این عارف بزرگ و دانشمند را به سال ۱۰۳۰ و یا ۱۰۳۱ هجری در پایان هشتاد و هفتمین سال حیاتش ذکر کرده اند.وی در شهر اصفهان روی در نقاب خاک کشید و مریدان پیکر او را با شکوهی که شایسته شان او بود ، به مشهد بردند و در جوار حرم هشتمین امام شیعیان به خاک سپردند.
شیخ بهایی مردی بود که از تظاهر و فخر فروشی نفرت داشت و این خود انگیزه ای برای اشتهار خالص شیخ بود.شیخ بهایی به تایید و تصدیق اکثر محققین و مستشرقین ، نادر روزگار و یکی از مردان یگانه دانش و ادب ایران بود که پرورش یافته فرهنگ آن عصر این مرز و بوم و از بهترین نمایندگان معارف ایران در قرن دهم و یازدهم هجری قمری بوده است. شیخ بهایی شاگردانی تربیت نموده که به نوبه خود از بزرگترین مفاخر علم و ادب ایران بوده اند، مانند فیلسوف و حکیم الهی ملاصدرای شیرازی و ملاحسن حنیفی کاشانی وعده یی دیگر که در فلسفه و حکمت الهی و فقه و اصول و ریاضی و نجوم سرآمد بوده و ستارگان درخشانی در آسمان علم و ادب ایران گردیدند که نه تنها ایران ،بلکه عالم اسلام به وجود آنان افتخار می کند. از کتب و آثار بزرگ علمی و ادبی شیخ بهایی علاوه بر غزلیات و رباعیات دارای دو مثنوی بوده که یکی به نام مثنوی “نان و حلوا” و دیگری “شیر و شکر” می باشد و آثار علمی او عبارتند از “جامع عباسی، کشکول، بحرالحساب و مفتاح الفلاح والاربعین و شرع القلاف، اسرارالبلاغه والوجیزه". سایر تالیفات شیخ بهایی که بالغ بر هشتاد و هشت کتاب و رساله می شود همواره کتب مورد نیاز طالبان علم و ادب بوده است
تا کی به تمنای وصال تو یگانه اشکم شود از هر مژه چون سیل روانه
خواهد که سرآید غم هجران تو یا نه ای تیره غمت را دل عشاق نشانه
جمعی به تو مشغول و تو غایب زمیانه رفتم به در صومعه عابد و زاهد
دیدم همه را پیش رخت راکع و ساجد در میکده رهبانم و در صومعه عابد
گه معتکف دیرم و گه ساکن مسجد یعنی که تو را می طلبم خانه به خانه
روزی که برفتند حریفان پی هر کار زاهد سوی مسجد شد و من جانب خمار
من یار طلب کردم و او جلوه گه یار حاجی به ره کعبه و من طالب دیدار
او خانه همی جوید و من صاحب خانه هر در که زنم صاحب آن خانه تویی تو
هر جا که روم پرتو کاشانه تویی تو درمیکده و دیر که جانانه تویی تو
مقصود من از کعبه و بتخانه تویی تو مقصود تویی …کعبه و بتخانه بهانه
بلبل به چمن زان گل رخسار نشان دید پروانه در آتش شد و اسرار عیان دید
عارف صفت روی تو در پیر و جوان دید یعنی همه جا عکس رخ یار توان دید
دیوانه منم ..من که روم خانه به خانه عاقل به قوانین خرد راه تو پوید
دیوانه برون از همه آئین تو جوید تا غنچهء بشکفتهء این باغ که بوید
هر کس به بهانی صفت حمد تو گوید بلبل به غزل خوانی و قمری به ترانه
بیچاره بهایی که دلش زار غم توست هر چند که عاصی است ز خیل خدم توست
امید وی از عاطفت دم به دم توست تقصیر “خیالی” به امید کرم توست

یعنی که گنه را به از این نیست بهانه
“شیخ بهایی”