مدیریت حوزه علمیه خواهران استان بوشهر

 

بسم الله الرحمن الرحیم

شب بلندهای کوه را تماما در برگرفت و مرد هیچ چیز را نمی دید، همه چیز سیاه بود. اصلا دید نداشت و ابر روی ماه و ستاره ها را پوشانده بود. همانطور از کوه بالا می رفت، چند قدم مانده به قله کوه پایش لیز خورد در حالیکه به سرعت سقوط می کرد، از کوه پرت شد.

درحال سقوط فقط لکه های سیاهی را در مقابل چشمانش می دید. و احساس وحشتناک مکیده شدن به وسیله ی قوه جاذبه اورا در خود می گرفت. همچنان در حال سقوط بود در آن لحظات ترس عظیم همه ی رویدادهای خوب و بد زندگی به یادش آمد. اکنون فکر می کرد مرگ چقدر به او نزدیک است. ناگهان احساس کرد که طناب به دور کمرش محکم شده، بدنش میان آسمان و زمین معلق بود و فقط طناب او را نگه داشته بود. و در این لحظه ی سکوت برایش چاره ای نماند جز آنکه فریاد بکشد: ” خدایا کمکم کن ” ناگهان صدای پرطنینی که از آسمان شنیده می شد جواب داد: ” از من چه میخواهی ؟ ” pan style="font-size: small; font-family: tahoma,arial,helvetica,sans-serif;">“ای خدا نجاتم بده.”
“واقعا باور داری که من می توانم تو را نجات بدهم؟”
“البته که باور دارم.”
“اگر باور داری طنابی را که به کمرت بسته است پاره کن.”
یک لحظه سکوت، مرد تصمیم گرفت با تمام نیرو به طناب بچسبد….
گروه نجات می گویند که روز بعد یک کوهنورد یخ زده پیدا کردند. بدنش از یک طناب آویزان بود، با دستهایش محکم طناب را گرفته بود، در حالیکه فقط یک متر از زمین فاصله داشت.